Vandaag, 28-4-2023, bijt ik de spits af in onze rubriek “Op de koffie bij…” aan het adres van duivenvriend en medecommissielid “Vereniging Open”
Dick van Kouteren(71).
Bij aankomst viel het al gelijk op, het is netjes op de plaatse, en zowel binnen als buiten ziet alles er verzorgd uit. Dan weet je al een beetje hoe waarschijnlijk de duiven ook worden gehouden… maar daarover later meer.
Om half 11 ging de koffiemachine aan, en konden we met de pruttelende koffiepot op de achtergrond van start.
Wie Dick kent, weet al dat dit geen kort bezoekje wordt. Proaten kan e as de beste, de vele verhalen en belevenissen worden in geuren en kleuren verteld, net als aan de bar in het duivenlokaal. Wat een gemelk altijd…haha.
Dick, van beroep schilder geweest, geen “Nachtwacht” maar huizen en schuren netjes in de kleur zetten, behangen, sausen en noem maar op. Dit was zijn passie op de werkvloer. Inmiddels 7 jaar met pensioen en samen met Margreet genieten ze van de oude dag.
Oh… de koffie is klaar. Dick in de benen, en koffie met lekkere koek wordt geserveerd. Hondje Bo is er ook als de kippen bij en gaat netjes in de houding naast het baasje zitten, want bij het eerste kopje koffie krijgt hij een 1e koekje. “Straks komt ie wel weer, want hij kan tellen, aldus een lachende Dick”.
Bij het 2e kopje koffie krijgt hij zijn 2e koekje. En dit is de manier ook hoe Dick met z’n duiven omgaat. Ze moeten luisteren!
Discipline bij hem zelf, en dus ook voor z’n duiven.
Vanaf z’n geboorte is Dick al duivenmelker, want z’n vader had duiven. Dat was in Aalten. Daar speelden ze Vitesse Midfond. Zijn vader was meer liefhebber dan melker, en had een bont gezelschap in het hok: Duitsers, Engelsen, Fransen, Belgen, Polen, Hongaren… (nu verzin ik maar wat) en ook nog Hollanders.
Toen Dick 15 jaar was wou zijn vader er mee stoppen, en vanaf dat moment werd Dick de duivenmelker. Enige selectie paste hij toe, en werd gelijk het 1e jaar al Vitesse Kampioen, en hij had ook een duifkampioen, de “41”.
Tsja, en toen kwam er de verkering om de hoek kijken, en allerlei druktes meer, zorgden ervoor dat Dick stopte met zijn duiven.
In 1971 is hij weer begonnen, inmiddels verhuisd naar Winterswijk. Wel Vitesse Midfond.
Dick: ”Je hebt minder duiven nodig, 14 vluchten per jaar, en je hoeft niet ellenlang te wachten”.
Want ja een beetje Overnachtfond ervaring heeft hij wel. Ooit had hij een Duifkampioen op de Overnachtfond.
Toen ik vroeg wat zijn mooiste ervaring met de duiven was, noemde hij toch wel de emotionele belevenis met de Barcelona duif.
Voor de grap had hij 1 duif meegegeven, en laat die nu 2 keer prijs vliegen op de Overnachting.
De Barcelona ervaring was helemaal geweldig. Wachten op een duif die van 1218 km thuis moet komen.
Nou…wie Dick kent, Jantje ongeduld….die kan niet zo lang stilzitten.
Hij zou met de klok samen doen met Jos Goossens. De klok stond bij Dick. Ja, dat zijn nog eens andere tijden, dan tegenwoordig met het electronisch constateren. Toen fietste je met de gummi ring tussen de tanden naar iemand die een klok had…
Dick, het wachten meer dan zat, vond het wel goed, en bracht de klok naar Jos. Dan kun jij draaien, want ik heb lang genoeg gewacht. Toen hij weer thuiskwam… je raad het al… de Barcelona duif zat in de spoetnik. Ik kan me wel een beeld vormen van wat er toen gebeurde…
Ik kan me ook intens voorstellen dat Margreet denkt, die duivenhobby,…
Zij heeft daar niet zoveel mee; ze haakt liever een duif, want dat is haar grote hobby, van allerlei mooie dingen haken.
Inmiddels is ze ook thuisgekomen, en komt er even gezellig bijzitten en de 2e kop koffie wordt geschonken. En jawel hoor, daar is de tellende Bo weer, om zijn 2e koekje op te halen, prachtig!
De duiven.
Veel duiven stammen van oorsprong van de Gebroeders Janssen uit Arendonk af. Wie kent ze niet. Bertie Camphuis, Kees Suikerbuik en Edwin Hoogland worden ook genoemd.
Bertie Camphuis uit Eefde en Eijerkamp die ook duiven van hem had, zijn wel hofleveranciers voor Dick’s duiven geweest. Dick heeft Bertie leren kennen omdat hij zijn huis heeft geschilderd. Geen geld, maar duiven heeft hij er toen voor gekregen. En die Camphuis en Suikerbuik kenden elkaar ook weer heel goed, duiven van en met elkaar. Ook uit een broer van de beste duif van Nederland, “de 05” van Suikerbuik, heeft Dick jongen gekregen.
Inmiddels zijn er nu wel andere cracks te vinden met andere achtergronden.
Zo heeft hij goeie duiven van Hoksbergen uit Hengelo en Mulder uit Markvelde-Neede.
Vorig jaar had hij een mooi succes met de doffer NL20-1294382, (zie foto) op Dizy le Gros,
inderdaad een Hoksbergen x Mulder. Van beide liefhebbers kreeg hij felicitaties, een sportief gebaar. Mooi is dat altijd, dat liefhebbers elkaar telkens weten te vinden, en toch ook vriendschappen door het hele land kunnen ontstaan. Verderop in de fotogalerij zie je hem in het openraam naar de ren zitten, en gaat gewoon weer wekelijks mee.
Ook wil Dick wel eens op vakantie naar Elburg, maar waarom dat toch is….
Het verhaal gaat dat hij had gehoopt dat in de buurt van de Vispoort(waarnaast mijn vader is geboren ,red) , Henk Scheffel in de tuin aan ’t werk zou zijn en dat hij dan mooi een selfie had kunnen maken met Henk op de achtergrond; ik weet het niet hoor..…
Humor heeft Dick, en dat is mooi. De namen die hij soms ook bedenkt voor z’n duiven….-
De GROOTSTE EN DIKSTE duif heet Kruimeltje, om maar eens iets te noemen.
En dan is daar “de LoverBoy”, soort Edwin Hoogland, die de hele buurt afstruint, maar wel vorig jaar op een 600+ km Dagfondvlucht 2e was in de vereniging en 9e in afdeling Zuid.
Op dit moment bevolken zijn hokken 13 weduwnaars en 13 weduwduivinnen.
Daarnaast heeft hij 6 kweekkoppels, en 40 jongen.
Van half 10 tot half 11 mogen de weduwnaars eruit. Alleen hier speelt hij het programma mee. Rond 14 uur mogen de jongen 1,5 uur rondtrekken en spelen.
Belangrijk vindt Dick het dat ze allemaal goed luisteren, en dat doet hij met voer.
Wat vind je het mooie van de duivenhobby Dick?
“De spanning!” Op een vluchtdag ben ik al vroeg wakker, en achter ’t huis loop ik de tegels eruit”
Ik heb daar wel een beeld bij.
Wat was een belangrijke verbetering in je duivencarriëre?
“Het was altijd een beetje benauwd in de hokken, en ik had zelf ook altijd een kuchje. Met een paar leden hebben we toen Martin van Zon uitgenodigd om onze hokken te bekijken. En die man zag het gelijk al toen hij aan kwam lopen, hoefde niet eens het hok in. Er is een plan gemaakt, en de hokken zijn aangepast. Dit was 2 jaar geleden, en het ging gelijk ook weer veel beter. En…geen kuchje meer”.
Dat is nog veel belangrijker gaf ik aan, en Margreet beaamde dat!
Dick leest “Het Spoor der Kampioenen. Een duivenblad lezen vind hij belangrijk. “Je blijft op de hoogte van de nieuwe zaken, maar ook van duiven en liefhebbers die goed presteren”.
Wat voeren betreft, houdt Dick het eenvoudig. Gerry Plus en Champion van Versele Laga in het kweek- en vliegseizoen, en ’s winters gewoon iets goedkoops.
Om wat duiven in de herinneringen op te halen, kwamen er nog een paar bijzondere in beeld.
Zo was daar de krasdoffer “de 05” die op de Dagfond geweldig presteerde, maar altijd eerst op de schoorsteen van de buurman ging zitten, voordat ie het hok in ging. Op Le Mans deed ie dat een keer niet, en het was gelijk Bingo.
Dan was daar de rode doffer “de 39”: 1e in de afdeling op St Ghislain Hornu in 1986. Deze is verkocht naar Taiwan. Voor hoeveel???? Niemand weet het, maar vlak daarna hadden ze een nieuw huis gekocht, en dan weet je wel hoe de praat gaat, haha. Maar voordat die duif werd opgehaald heeft ze nog even in huis op de zolder gebivakeerd. Er gingen namelijk bendes rond om duiven te stelen, dus dat was wel spannend.
De zuster van “de 39” won 2 weken later op de voorvlucht naar Londen, op Hoek van Holland een 1e prijs. Ook zij verwisselde van eigenaar richting Taiwan.
Misschien toch nog een keer daar naar toe op vakantie Dick. Misschien wordt je dan wel als een Koning behandeld… en kun je hier een selfie maken.
Alle gekheid op een stokje, we hebben hier met een echte duivenmelker te maken, passievol over zijn dieren, en gedreven om te presteren.
Sjagrijnig wordt Dick als hij een mindere uitslag heeft. Maar ja daar hebben we allemaal last van toch. Attractievluchten vond hij in het verleden geweldig, en hij zat er nog wel eens goed bij.
Het leuke van de club vind het toch wel de gesprekken, die zelfs ook in het dorp ontstaan met niet-duivenmensen, die de uitslagen in de krant hebben zien staan.
Ook de jaarlijkse fietstocht vind hij fantastisch, de feestavond, enz, enz.
Ik mocht spreken met een duivenman en een clubman, die zich inzet voor de “Vereniging Open”, onderhoud en schilderen van het clubgebouw, maar ook de stofzuiger pakt en het gebouw van binnen netjes probeert te houden.
Op de foto zien we Dick voor zijn hokken met in zijn handen een halve Danny(dat kan ook al tegenwoordig) en kweekt hieruit allemaal “double one’s”. Ja de vader was 1e van de afdeling en de moeder uit de “82” ook. Dus ja dan kunnen daar alleen maar nrs 1 uitkomen, of niet dan.
Verder zien we op de foto’s de aangepaste hokken en rennen, waar de duiven het hele jaar door in kunnen vertoeven. Een mooi en net geheel.
Tegen half één stapte ik weer in de auto.
Het was me een waar genoegen om met Dick en Margreet te kletsen, en…
…we zijn nog lang niet uitgekletst!
Veel succes verder in de duivensport, maar vooral ook veel gemelk en plezier!
Bedankt!
